In Bogo, het Hooglanderveen van de Filipijnen.

Het is nu dinsdagmiddag 14.00 uur.
Vijf Hooglanders zjn nu hard aan het werk in de felle zon, samen met ruim 12 lokalen, een vijftal betaald van het sponsorgeld en een zeventali die betaald worden door Bogo stad.
En ik,Cor, onttrek me van de felle zon en van het werk en schrijf in een iternetcafe, in Barneveld zou het nog niet de naam van kippenhok verdienen ,mijn en ons verslagje.
Zaterdagochtend om half elf vertrokken we met onze vaste chauffeurs Michiel, Jeannette, Cissy en Sanne. De reis verliep net zo voorspoedig als
we verwacht hadden. De eerste vlucht van 12 uur was nog te doen met China airlines, met beenruimten aangepast aan de Chinezen. Gratis bier en wijn vergoedde veel.
Daarna koffers ophalen uitchecken, een paar uur hangen op het vliegveld, buiten roken, koffers inchecken, door de douane, riemen af en schoenen uit en dit enige keren herhalen, als was de vorige keer een oefening. Aan de beenruimte te zien zijn de Filipino's kleiner dan de Chinzen. Helaas moesten we de drank aan boord ook nog betalen. Het probleem van de beenruimte werd opgelost door de lange mensen aan het gangpad te posteren. Dit ging goed tot het eten werd geserveerd en de karretjes langs de enkels scheerden. Vier uur vliegen, de koffers ophalen, door de douane, weer inchecken, riemen af etc. Dit herhaalde zich nog een keer omdat wij de ingang van de internationale vluchten hadden genomen in plaats van de nationale vliegtuigen.
Hier werden we zelfs tweemaal achter elkaar gecontroleerd. De tweede groep douaniers vond dat zelf ook overbodig en controleerde ons nauwlijks. Nog anderhalf uur. Ook nu weer werd de beenruimte naar beneden bijgesteld.
In Cebu stonden Tito en Lenie, de directie van Sunshine Corner op ons te wachten. Alle spullen in de bus en rond 11.00 op zondagavond waren we in het Stella hotel. Na een paar biertjes lekker rusten en de dag er op om 10.30 in de Bus voor een vier uur durende rit naar Bogo.


In Bogo.

De rit was mooi, mooie natuur. In Bogo stonden ons een paar verrassingen te wachten. Allereerst de hartelijke ontvangst door de plaatselijke bewoners onder andere met bloemen. De tweede verrassing was het bouwwerk. Deze ruimte van 18 x 9 maters stond helemaal in de steigers.
De bouwvakkers waren met de kolommen begonnen. Ouderwets betonwerk met veel vlechtwerk.
Wij verwachtten een schone bouwplaats te zien, waar we met het metselwerk, de kozijnenen en dergelijke verder konden gaan.
We zagen de bui al hangen.
In tegenstelling tot we hadden verwacht wordt het gebouw voorzien van een plat dak van beton. Dit maakt het gebouw heel sterk en het wordt dan ook gebrukt als schuilplaats voor de plaatselijke bevolking bij orkanen.
Prima. Maar voor ons verandert er veel. We zullen aan de bak moeten, veel grondwerk, veel graven en dat in de felle gloeiende zon.
Eerst nog even naar de bouwmarkt om platen hout te kopen, om de steigers te verstevigen. Want Gerard doet minder aan de lijn dan de meeste Bogonezen.
Er was nog een verrassing. Bogo is het Hooglanderveen van de Filipijnen.
Hoewel de stad 70.000 inwoners telt is er weinig te doen. Dus we nemen een paar biertjes en gaan naar bed.

Dinsdag.
Het hotel is prima, maar heeft geen eetgelegenheid,restaurants zijn nog niet open. Gelukkig is er schuin tegenover het hotel een winkeltje aan huis
Hier verkopen ze ook kopjes koffie voor 10 pesos, 18 cent. We reserveren er 's morgens een tafeltje voor 6 en iedere ochtend om 7.00 verzorgt de vrouw des huizes ons ontbijt, een omeletje met koffie en natuurlijk ananassap. De vrouw des huizes wordt om 7.15 afgelost door de oma des huizes want de vpouw des huizes moet naar haar werk. Ze is onderwijzeres.
Een busje of vrachtwagen, ik weet niet wat het is, haalt ons om 7.30 op en om kwart voor acht zijn we op de bouw. We installeren ons en om 8 uur zijn we aan het werk. Maar wat te doen? Het contact verloopt stroef. Wij praten goedverstaanbaar Nederlands maar zij niet. Een tolk wordt gezocht en we maken een start. Gerard gaat betonvlechten op de versterkte steigers en de rest doet grondwerk samen met de lokalen. Als wij horen dat zij 200 pesos, nog geen 4 euro per dag verdienen, ontstaat het idee meer werklui in te huren om ons werk te doen. Maar wat een hele week te doen in het Hooglanderveen van de Filipijnen. We besluiten te blijven. Of dit een goed besluit is weten we pas aan het eind van de week. Het eerste slachtoffer is er al. Gerard kreeg problemen met zijn nek/rugspieren. Maar na een massage door een van de werklui en een uitje met het busje/vrachtwagentje om een ladder te kopen gaat ook Gerard weer aan de slag.
Allen pauzeren we een uur lang, die tijd heb je echt nodig om bij te komen in deze onbeschrijflijke hitte. Ik ontdek in een kippenschuur een internetcafe, vergezeld sinds enige minuten door een schoolmeisje. Zou de school uit zijn. Dan moet ik snel terug naar de bouw. Zullen ze me gemist hebben? Waarschijnlijk niet. Dan pak ik aan de andere kant van het gebouw een schop en draag ik vandaag toch nog mijn steentje bij.
We hebben vandaag wel onze goede daad verricht. Wij hebben een oude lokale filipino die de hele dag betonijzer aan het zagen was voorzien van een een nieue ijzerzaagr. Het zagen van het betonijzer gaat nu veel sneller en zijn chagrijnige gezicht is veranderd in een gezicht met een lachje.