Kan er al gekookt worden?

Nee, op dit moment, vrijdag 9 november 11.00 kan er in de keukens nog niet gekookt worden. De vier huismoeders moeten iedere dag weer improviseren.
Het tehuis bestaat uit vier huishoudens met ieder een vader, moeder, eigen kinderen aangevuld met ruim tien straatkinderen per groep.
Het zijn dus eigenlijk vier echte gezinnen die hier ook als gezin leven.
De kinderen leren sociaal te zijn, leren van elkaar, moeten naar school, leren discipline en regelmaat. De inbreng van de ouders is heel belangrijk.
Zeker omdat zij het goede voorbeeld geven. Mochten er problemen zijn dan wordt er overlegd met de directie en een maatschappelijk werkster.
Aan alles merken wij dat het goed geregeld is. Een ieder is sociaal en gaat vriendschappelijk met elkaar omt. Kortom: er heerst op dit terrein een goede sfeer.
De bouw vordert gestaag. Johan is bezig met de bekisting van het tegelwerk. Chris, Gerard en Bart zagen de natuurstenen bladen. Henny is aan het tegelen. Zelfs Cor is even aan het werk geweest. Hij heeft een keuken schoongemaakt ( ik hoop dat Carolien dit niet leest ). Ook kreeg hij de opdracht van Gerard om de deurtjes, mede gemaakt door Chris en de lokale timmerman John, te schuren en te schilderen. Hier was hij mee begonnen, maar hij heeft de hulp ingeschakeld van 3 schuurmachines, oudere jongens van het tehuis.Het kost hem wel een paar colaatjes.
Het schilderwerk vordert en waarschijnlijk is het resultaat beter dan wanneer hij het zelf doet.
Ook de zes honden, waarvan een met zes puppy's, zijn aan onze aanwezigheid gewend. Ze dartelen rustig om ons heen.
De kastjes zijn allemaal opgehangen. Het bouwteam is donderdag doorgegaan met het werk van woensdag, het plaatsen van kastjes op zijn kop. Maar ook nu werd dit snel hersteld.
Gisteren heb ik geen bouwactiviteiten ondernomen, maar dat vonden mijn collega's niet erg.
In de ochtend naar een bouwmarkt om waterbakken voor buiten, spijkers en hout te halen.Veel tijd tijd ben je kwijt aan het rijden. Maar er gaat zeker ook veel tijd verloren door het schrijfwerk. De vele verkopers schrijven bonnen uit, maken fouten, schrijven opnieuw bonnen uit, vragen de prijzen op, lopen even terug naar het lege schap, noteren nummers en schrijven daarna een bon uit. Deze wordt afgegeven aan de directrice achter de kassa, die de handtekening zet en de bon laat uittypen door een cassiere. Als deze uitgeprint is gaat deze terug voor ondertekening.
Als je geluk hebt mag je daarna betalen. Natuurlijk zo veel mogelijk met cash geld. Je net aangekochte goederen worden op een karretje geplaatst en de bonnen worden er bij gehaald. De verkopers komen er ook weer bij. Een nette, vriendelijke persoon in politiepak met een gebruiksklare revolver aan de riem van de broek controleert of alles goed gecontroleerd is.
Als deze ceremonie voorbij is mag je naar buiten. Dan volgt de eindcontrole door een senior verkoper. Vervolgens lopen de verkopers mee naar je auto en laden de goederen in. Dit alles doet een ieder zeer klantvriendelijk en vrolijk met een brede lach op het gezicht.
Dan kom jetrots terug bij het Bouwteam Hoogland en dan hoor je"Ben je nu pas terug?"
Ik zal het verhaal besparen van het shoppen in de middag in een schoon, mooi, gigantisch groot warenhuis. Er lopen in dit ene warenhuis meer verkopers, die allemaal vriendelijk en klantgericht zij, dan in alle v en d vestigingen in heel Nederland. ik was pas na zevenen terug.
Wel met een auto vol met onder andere 3 koelkasten/vriezers, kookplaten, een fan, vier waterkokers en natuurlijk een tas vol bonnen.
Het worden wel mooie keukens.